Ne çektiysek, ne çekiyorsak işte bu kurucu ruhumuzun inkarıyla ortaya çıkan şakşakçılıktan ve yalakalıktan çekiyoruz.

Hz. Ömer Halifelik sıfatından önce Peygamberimizin (sav) en yakın yol arkadaşı olması bakımından öncelikli ve önemli bir isim.

Halife iken, yani otoritenin başı iken, yani mü’minlerin emiri iken kendisinden caminin içinde hesap sorulabiliyordu.

“Saparsan seni kılıcımızla düzeltiriz ya Ömer!” diyen cesur ve imanlı insanlar vardı onun zamanında.

Hz. Ömer de bunu alenen diyenlere karşı, “ Sana hamdolsun ya Rabbi! Ömer saptığında onu kılıçlarıyla düzeltecek kardeşleri olduğu için sana ne kadar şükretsem azdır” diyecek bir imanın ve açık yürekliliğin sahibiydi.

Kurucu ruhumuz bu bizim.

Bizi diri tutan ve yenilmez kılan ruhumuz asıl bu bizim.

Şimdi o birileri benim ölümüne bağlı olduğum Reis’im için “Bugüne kadar saptığını görmedim. Şayet görürsem eleştiririm!” dediğim için bana çemkiriyorlar.

“Nasıl böyle dersin, bu üslupla konuşursun!” diyenlere Ömer’lerden Hatice’lerden bahsetmek anlamsız bilirim.

Çünkü onların rol modelleri farklı.

Ne çektiysek, ne çekiyorsak işte bu kurucu ruhumuzun inkarıyla ortaya çıkan şakşakçılıktan ve yalakalıktan çekiyoruz.

Reis’in “ruh kaybı” dediği şeylerden biri de bu işte!

Ben inancımızla ve ilkelerimizle uyumlu bir yaklaşım getiriyorum.

Ama o birileri bundan bile rahatsızlık duyuyorlar. En kötüsü de sanki Reis’e kötü bir şey yakıştırmışız gibi yapıp güya Reis savunusu üzerinden bize çemkirme gereği duyuyorlar.

Ne günlere kaldık, kimlerin eline ve diline düştük ya Rabbi!